บทที่ 22 สุสาน

กาญจนาค่อยๆ ลุกขึ้นยืน สภาพของเธอในตอนนี้ดูน่าสมเพชอย่างยิ่ง

ชุดกระโปรงสีขาวทั้งสกปรกทั้งขาดชายกระโปรงยังเปื้อนเลือดอีกด้วย

ใบหน้าของเธอก็เปรอะเปื้อนฝุ่นตอนที่ถูกโยนลงมาเมื่อครู่

เส้นผมยุ่งเหยิงปรกลงมาบังใบหน้า กาญจนายกมือขึ้นเสยผมไปไว้ด้านหลัง

เธอมองตรงเข้าไปในดวงตาของวรพลอย่างไม่เกรงกลัว

วรพลขมวดค...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ